آدمها دو دسته‌ند
یک دسته اون‌هایی که شب تا صبح بیدارن و کار میکنن
دسته‌ی دوم اون‌هایی که فکر میکنن دسته‌ی اول وظیفه‌شونه

پ.ن: قسمت غم‌انگیز اونجاییه که دسته‌ی اول واسه کارشون پولی هم نگیرن:{

اون لذتی که تو مسیر هست  تو مقصد نیست.

وینگاردییملویوسا

خونه رو تمیز کردم ، ظرفارو شستم، غذا رو گاز گذاشتم و حالا نشستم درس میخونم

مرغ بزرگه تو قابلمه جاش نمیشه

سرما خوردم آبریزش بینیم قط نمیشه

قاب اوزاکی قرار بوده سی تومن باشه ولی هفتاد تومنه

هیچکس از کسایی که تو روز بام ارتباط برقرار میکنن خونههاشون نیستن

داره عید میشه ولی بوی عید نمیاد

تنهام تو خونه و شقایق برام یه کاکتوس جدید خریده

نمیدونم چرا تو این اوضا و شرایط، هی فک میکنم هریپاترم و تو هاگوارتز 

بضی روزا آدما قشنگترن

هوا بهتره

غذاها خوشمزه ترن

تو اون روزا کاش توام پیشم بودی :-[

يه نقطه يه خط صاف يه نقطه

زندگي بالا پايين نداره

ماعيم كه مث كانگرو حركت ميكنيم

:[

شاید هم میداند
که چقدر مرا میترساند
:[

ماهیای یخ زده دوس دارن یخشون آب شه
یکی باید باشه یخ ماهیارو آب کنه
یخ ماهیارو آب کنین
:[

وختی همه چی زیادی خوبه
آدم بد عادت میشه
و آدم نباید بد عادت شه
چون اینطوری وختی یه چیزی یکم خوب نباشه
همه چی با هم غیر قابل تحمل میشه

:-]

یه نفر میخام که درِآی زندگیمُ ببنده.از پشت قفل کنه و کلیدشُ با خودش ببره
منو با تموم چیزی که دارم و همه ی کسایی که دارم تنها بزاره و بره
واس همیشه
همه چیز همیشه همینی بمونه که هست
بدون هیچ تغییری
بدون هیچ آدم جدیدُ اضافه ای
بدون هیچ ناراحتی و مشکلی
میخام همیشه همینقدر خوشحالُ راضی باشم که الان هستم
یه نفر لطفن منُ گیر بندازه
همینجایی که هستم
همین لحظه ای که هستم

یه آدمایی ، یه خاطراتی ، یه حس هایی و یه علائقی هست
فراموش نشدنی
:-|

زمان اون چیزی نیس که حساب میشه
اون چیزیه که به نظر میاد
اون یک روزی که یه هفته به نظر میاد همون یه هفته است

یه وختایی هم هست که آدم نمیخاد حرف بزنه
نمیخاد بشنوه
نمیخاد توضیح بده
نمیخاد رابطه ای داشته باشه
میخاد ساکتُ تنها بمونه
و فقط فک کنه
تا به جایی برسه که حس می کنه بش نیاز داشته
به یه تعادل ،یه آرامش ، یه نتیجه درست

یاد اوری های نصفه شبی

کرمان بودیم باغبون یه پارکی با بابام آشنا بود نمیدونم اَ کجا.
یه روز مارو برداشت برد دور پارک گردوند ساعت ها و در مورد پیوندای خفنش رو گلُ گیاها توضیح میداد و بمون نشون میدادشون.در این حد که رزُ به سیب پیوند زده بود مثلن شده بود یه چی شبیه داوودی
یه پسر داشت یکم ا من بزرگ تر بود ، کل مسیر را افتاده بود پش سر ما با فاصله ، هرچی باباش توضیح میدادُ میکند از درخت میخورد:-| هیشکی هم حواسش به این نبود.
یادش افتادم الان
هنو ازش میترسم :-|

فوضول نیستیم،خبرای جدیدو دوست داریم

امروز بابا رفته کباب گرفته، گوشت شترمرغ بوده ، تا حالا نخورده بودیم و میدونه که ما بد مزاجیم اگه بگه نمیخوریم. به مامان گفته ، مامان گفته به بچه ها نگو پس .بابا رفته شقایقو از مدرسه بیاره ، تو راه بش گفته کباب گرفتم، گوشت شترمرغه ، اما مامان گفته بت نگم ، نگو که گفتم.شقایق نتونسته بخوره ، به مامان گفته دوس ندارم ، مامان گفته چون گوشت شترمرغه ، به بابا گفتم بت نگه ، حالا به نیلو نگو ، چون نمیخوره .من اومدم خونه داشتم غذا میخوردم ، شقایق گفت دوست داری؟گفتم آره خوبه ، گفت گوشت شترمرغه ..مامان گفته بت نگم ، به بابا هم گفته بود به من نگه ، اما بابا گفت. بشون نگو که بت گفتم ، حالا از اون موقع تاحالا تو گلوم گیر کرده که به مامان و بابا بگم شقایق بم گفته .دارم سعی میکنم خودمو کنترل کنم.دارم به خودم ثابت میکنم دهن لق نیستم،مطمئنم که نمیتونم

گوش شنوا که نه ، چشِ خوانا هم نی

امشب از اون شبا بود که من دوس داشتم حرف بزنم و هیچکی هم بام حرف نزد
اصَن در مورد همه چی حرفم میومدا
دوس داشتم درمورد رفیقام حرف بزنم که یهو همه با هم 50 سال اومده رو سنشون. بعد غر بزنم که توییتر عن چرا رید تو توییت هزارمی من و نزاش حال کنم که این هزارمین توییتمه،بعد دوس داشتم وسطش یهو بگم وا،کدوم الاغی ساعت سه ی بامداد چارشمبه مثلاً به من تک میزنه و فک نمیکنه من خواب باشم و مزاحم خودم که هیچی مزاحم اون چار تا بدبختی که تو اتاقم خوابن میشه؟بعد یه پشه بیاد بشینه رو لپتاپمُ من نگا کنم ببینم بدنش با سطح نشیمنش زاویه ساخته یا نه و بعد بگم تف تو این درس حشره شناسی که باعث شده من زوم کنم رو هرچی پشه و مگسه ببینم مال کدوم خونوادن و کدوم پاشون از کجاشون زده بیرون؟بعد یهو یه لینک از پرولاپسی رکتوم بدم به اون که دارم باش حرف میزنم که بیا اینو ببین خیلی قشنگه،بعد اون وسطا اصابم از این سایت کره ای ها خورد شه که زبونشونو نمیفمم که بتونم اون آهنگه رو که میخوام دانلود کنم ویکم بشون فش بدم و این خط خطیاشونو مسخره کنم و بعد که اینا همه رو گفتم بگم یه چی جالب بگو حوصلمون سررفت و هنو اون شرو نکرده خودم یه چی دیگه بگم که هنو نمیدونم اون چیز چی میتونسته باشه
من این همه حرف داشتم و این همه دلم میخواس با یکی حرف بزنم و هیش کی نبود، بعد الان که دارم فک میکنم میبینم مگه اصَن چن نفر هستن که به همه ی این حرفای من گوش بدن و نظر بدن؟یا اصَن نظر ندن و حرف خودشونم بزنن من راضی ام.واقعاً چن تا آدم هستن که من باشون حرف بزنم و خوشم بیاد از این حرف زدن؟بعد الان من دوباره دپ شدم مث سر شب و هیچ کی نیس من بش بگم دپم بیا یکم با من حرف بزن