گوش شنوا که نه ، چشِ خوانا هم نی

امشب از اون شبا بود که من دوس داشتم حرف بزنم و هیچکی هم بام حرف نزد
اصَن در مورد همه چی حرفم میومدا
دوس داشتم درمورد رفیقام حرف بزنم که یهو همه با هم 50 سال اومده رو سنشون. بعد غر بزنم که توییتر عن چرا رید تو توییت هزارمی من و نزاش حال کنم که این هزارمین توییتمه،بعد دوس داشتم وسطش یهو بگم وا،کدوم الاغی ساعت سه ی بامداد چارشمبه مثلاً به من تک میزنه و فک نمیکنه من خواب باشم و مزاحم خودم که هیچی مزاحم اون چار تا بدبختی که تو اتاقم خوابن میشه؟بعد یه پشه بیاد بشینه رو لپتاپمُ من نگا کنم ببینم بدنش با سطح نشیمنش زاویه ساخته یا نه و بعد بگم تف تو این درس حشره شناسی که باعث شده من زوم کنم رو هرچی پشه و مگسه ببینم مال کدوم خونوادن و کدوم پاشون از کجاشون زده بیرون؟بعد یهو یه لینک از پرولاپسی رکتوم بدم به اون که دارم باش حرف میزنم که بیا اینو ببین خیلی قشنگه،بعد اون وسطا اصابم از این سایت کره ای ها خورد شه که زبونشونو نمیفمم که بتونم اون آهنگه رو که میخوام دانلود کنم ویکم بشون فش بدم و این خط خطیاشونو مسخره کنم و بعد که اینا همه رو گفتم بگم یه چی جالب بگو حوصلمون سررفت و هنو اون شرو نکرده خودم یه چی دیگه بگم که هنو نمیدونم اون چیز چی میتونسته باشه
من این همه حرف داشتم و این همه دلم میخواس با یکی حرف بزنم و هیش کی نبود، بعد الان که دارم فک میکنم میبینم مگه اصَن چن نفر هستن که به همه ی این حرفای من گوش بدن و نظر بدن؟یا اصَن نظر ندن و حرف خودشونم بزنن من راضی ام.واقعاً چن تا آدم هستن که من باشون حرف بزنم و خوشم بیاد از این حرف زدن؟بعد الان من دوباره دپ شدم مث سر شب و هیچ کی نیس من بش بگم دپم بیا یکم با من حرف بزن